شخصی در بیابان می رفت درچاه افتاد چوبی وسط چاه بود آنرا گرفت تا نیفتد،دید قعر چاه اژدهایی دهان بازکرده است یک طرف چوب موش سفید و یک طرف دیگرش موش سیاه،ازدوطرف چوب را می جوند وآن را باریک می کنند.راستی که چه هولی دارد لکن چشمش بگوشه چاه افتاد، می بیند مقداری عسل درخاکها ریخته شده،زنبورهاهم آمد و شد دارند،اژدها و موش هارا فراموش کرده با نیش زنبورها و خاک آلود بودن عسل میسازدو مشغول خوردن می شود خیلی هم خوشوقت است که اقبالش یاری کرده به چنین نعمتی رسیده استو

چاه ،عالم طبیعت  ودنیا ست،اژدها همان مرگ است و چوبی که وسط چاه بدست گرفته،عمراست وشب و روز همان دوموش سیاه و سفید است که عمررا کم میکند تابیفتد دردهان مرگ.ظرف عسل شهوات دنیاست که هرنوشش با هزار نیش و ناراحتی همراه است.نوش مطلق خوشی محض در این زندگی دنیا نیست نه در خوردنیها و پوشیدنیها،نه دربهره بهره برداری جنسی.

خوشی مطلق در عالم دیگر است،نوشی که دیگر نیش ندارد به شرطی که بانورتقوی وولایت از اینجا بروی...

منبع: تفسیر سوره یاسین- شهید دستغیب

ادامه مطلب

  نامه، دست‌نوشته کسی است که نه می‌دانیم کجاست و نه می‌دانیم چه می‌کند؛ اما به هر حال، نامه‌اش را که یادآور اخلاص مردم در آن روزهای خدایی و پر شور و حماسه است، منتشر می‌کنیم؛ باشه که دل‌ها و صندوقچه خاطراتمان معطر به عطر آن روزها گردد...

تاریخ پر فراز و نشیب انقلاب اسلامی و به ویژه هشت سال دفاع مقدس، آکنده از نادیده‌ها و ناشنیده‌هایی است که هر یک می‌توانند اولاً یادآوری باشند برای ما که یادمان باشد که بودیم و اهدافمان چه بود و دوم آن که چراغی باشد برای آینده‌ای که در پیش داریم.

 از این دست می‌توان به مواردی اشاره کرد که روح همدلی و یکی بودن را نشان می‌دهد، از جمله این نامه که هر چه جستجو کردیم، نتوانستیم نویسنده‌اش را پیدا کنیم؛ نه می‌دانیم کجاست و نه چه می‌کند، ولی به هر حال، نامه‌اش را که یادآور اخلاص مردم در آن روزهای خدایی و پر شور و حماسه است، منتشر می‌کنیم؛ شاید تلنگری باشد به اوضاع و احوال دل‌های غبار گرفته امروزمان و البته شاید هم کسی او را بشناسد و به ما معرفی کند؛ شاید هم خودش، یعنی خود «حسن مغاری از مازندران».

دست‌نوشته زیر که خطاب به رزمندگان اسلام در جبهه‌های حق علیه باطل است، نامه‌ای است از یک نوجوان دانش‌آموز مازندرانی که در نهایت پاکی و خلوص، آنچه در توانش بوده تقدیم می‌کند تا در دفاع دین و آیین و خاک و ناموسش شریک باشد.

بسم الله الرحمن الرحیم

اول با عرض سلام نامه خود را شروع می‌کنم.

اسم من حسن مغاری دو خواهر هم دارم اما برادر ندارم.

می‌دانم که شما رزمندگان دلیر در همین حال، خیلی چیزها که ما در اختیار داریم، شما ندارید مثل میوه و غذا... و دیگر چیزها.

ما در خانه به خوردن میوه و دیگر چیزها می‌پردازیم.

راحت به مدرسه می‌رویم و راحت بر می‌گردیم. ولی شما حتی نمی‌توانید سرتان را از سنگر بیرون بیاورید. من یک دفتر می‌دهم و یک خودکار هم می‌دهم.

به امید پیروزی    

شاید پول هم بدهم یا 20 ریال یا 10 ریال.

خداحافظ

والسلام علی عباد الله الصالحین

 کت      

و سردم

شهید راه های دور و بی عابر

پناه چترهای مانده در توفان

شهید روزهای رفته از خاطر

تو از من می گریزی! عشق یا نفرت

تو با من آشنایی!  دوست یا دشمن

شهید ِجنگ هر روزی که می بینی

کنار لاله ها بنویس اسم من

چه فرقی می کند، یا من ازین توفان

به ساحل می رسم یا موج یا قایق

کنار لاله ها بنویس یک سرباز

کنار لاله ها بنویس یک عاشق

ببین! آغوش اطمینان و آرامش

ببین! دیوار تن پوش تو، جان من

ببین! فانوس دنیای تو روشن شد

به یاد چشم های مهربان من

کنار لاله ها بنویس اسمی که

پناه خواب آرام پرستوهاست

شهید بی پناهی های آدم ها

شهید برکه ی آرامش قوهاست

شعر از عبدالجبار کاکائی

سبک بالان خرامیدند و رفتند

مرا بیچاره نامیدند ورفتند

سواران لحظه ای تمکین نکردند

ترحم بر من مسکین نکردند

سوران از نعشم گذشتند

فغان ها کردن اما بر نگشتند

اسیر وزخمی بی دست و پا من

رفیقان این چه سودا بود با من

رفیقان رسم همدردی کجا رفت؟

جوان مردان جوان مردی کجا رفت؟

مرا این پشت مگذارید بی باک

گناهم چیست پایم بود در خاک

گر دیر امدم مجروج بودم

اسیر قبض وبست روح بودم

در باغ شهادت را نبندید

به ما بیچاره گان زان سو نخندید

رفیقانم دعا کردند ورفتند

مرازخمی رها کردند ورفتند

رها کردند در زندان بمانم

دعا کردند سر گردان بمانم

 شهادت نردبان آسمان بود

شهادت اسمان را نردبان بود

چرا برداشتند این نردبان را؟

چرا بستندراه آسمان را؟

مرا پایی به دست نردبان بود

مرا دستی به بام آسمان بود

تو بالا رفته ای من در زمینم

برادر رو سیاهم شرمگینم 

مرا اسب سپیدی بود روزی

شهادت را امیدی بود روزی

در این اطراف، دوش ای دل تو بودی!

نگهبان دیشب، ای غافل تو بودی!

بگو اسب سپیدم را که دزدید

 امیدم را، امیدم راکه دزدید

مرا اسب چموشی بود روزی  

شهادت می فروشی بود روزی

شبی چون باد بر یالش خزیدم 

 به سوی خانه ی ساقی دویدم

چهل شب راه را بی وقفه راندم 

 چهل تسبیح ساقی نامه خواندم

ببین ای دل، چقدر این قصر زیباست

گمانم خانه ی ساقی همین جاست

دلم تا دست بر دامان در زد

 دو دستی سنگ شیون را به سر زد

امیدم مشت نومیدی به در کوفت 

نگاهم قفل در، میخ قدر کوفت

چه درد است این که در فصل اقاقی

 به روی عاشقان در بسته ساقی

بکوب ای دل،‌ مشو نومید از این در

بکوب ای دل هزاران بار دیگر

دلا! پیش آی تا داغت بگویم

به گوشت، قصه ای شیرین بگویم

برون آیی اگر از حفره ی ناز 

به رویت می گشایم سفره ی راز

نمی دانم بگویم یا نگویم

دلا! بگذار، تا حالا نگویم

لطیفا رحمت آور، من ضعیفم 

قوی تر ازمن است، امشب حریفم

شبی ترک محبت گفته بودم

   میان دره ی شب خفته بودم

شبی ترک محبت گفته بودم 

میان دره ی شب خفته بودم

نی ام از ناله ی شیرین تهی بود

سرم بر خاک طاقت سر نمی سود

زبانم حرف با حرفی نمی زد

سکوتم ظرف بر ظرفی نمی زد

نگاهم خال، در جایی نمی کوفت

به چشمم اشک غم، تایی نمی کوفت

دلم در سینه قفلی بود، محکم

 کلیدش بود، دریاچه ی غم

امیدم، گرد امیدی نمی گشت

شبم دنبال خورشیدی نمی گشت

نمى دانم چرا بوى غریبى دارد این تابوت

مگر از غربت مولا نصیبى دارد این تابوت!؟

کسى که راز آن گمگشته را هرگز نفهمیده است

نمى داند شهید بى شکیبى دارد این تابوت

ملائک نیز در تشیع او سرمست مى رفتند

و مى گفتند: آرى! عطر سیبى دارد این تابوت

دو دست آسمانى روبرویم سبز شد آن روز

خداى من! عجب «امّن یجیبى» دارد این تابوت

دلم مى گفت - بوى یار مى آید - و من گفتم  :

مگر اى دل نمى دانى حبیبى دارد این تابوت

و من مى خواستم شعرى بگویم، یک نفر مى گفت  :

بگو از غربت مولا نصیبى دارد این تابوت

با تو من رنگهای این سرزمین را آشنامی بینم

با تو من آهوان این صحرا این کودکان همبازی منند

با تو کوهها هامیان ووفادار خاندان منند

با تو من با بهار می رویم

با تو من عشق را وشوق را وزندگی را و مهربانی پاک خداوندی را می نوشم

گرزجهان بگذرم از تو نخواهم گذشت     سر رود از پیکرم از تو نخواهم گذشت

                                  مردمک چشم من نقش تو بر خود گرفت   ور همه جا بنگرم از تو                         

                                                            نخواهم گذشت

 هر چند همچو گل همه بر باد رفته اند